En çok neye emek verirsek, ona sahip çıkıyoruz..
Madem Emek ve Dayanışma günü, bir şeyler karalayayım buraya istedim.
Toplantılar, sunumlar, raporlar..
Yemek pişirmek, çocuğu okuldan almak, ders çalıştırmak, evi toplamak..
Markete gitmek, arabayı servise götürmek, çocuğun okul taksidini ödemek..
1440 dakikamızın yüzde kaçını kendimize ayırıp, sadece birey olarak isteklerimize emek veriyoruz?
Bu kadar az emek verdiğimiz birine ne kadar sahip çıkarız?
Pınar olarak, Mehmet olarak, Ayla olarak hayatımızın sorumluluğunu ne kadar üstlenir ve yaşamak istediğimiz “bizi” var ederiz?
Peki ya her gün sadece 60 dakikayı ayırsak? Neler değişirdi bugünkü bizde?
Bugün biraz sorsak mı kendimize;
“Ben hayatımın neresindeyim? Gerçekten zamanım yok mu?”
Çok vurucu sorudur, ama bize iyi gelecek en önemli şeylerden biridir:
Kendimize sorduğumuz güçlü sorulara, dürüst cevaplar verme cesaretini göstermek..