30’lu yaşlara bastığımda 8 yıllık bir kurumsal hayat tecrübem vardı.
Hatrı sayılır şirketlerde, kendimce harika işler yapmış ve uluslararası ödüller kazanmıştım. Bana göre artık yönetici olma vaktim gelmişti.
Tipik bir beyaz yakalı hayalidir.. Süper işler yaptım, sırada ne var?
O sırada açılan yönetici pozisyonuna başvurdum ve terfi edemedim. Başka biri terfi etmişti..
İsyan ederek direktörümün odasına gittim.
Daha ne yapmam lazımdı? Bu haksızlıktı!
Bana dedi ki: “Çok başarılısın. Ancak liderlik göründüğü kadar kolay değil. Hazır olmadan lider olursan, çok yıpranırsın. Enerjini ve hayallerini kaybedersin. Seni korumak için bu kararı verdik”.
O zamanlar bahane diye düşünmüştüm. Ancak benim yerime terfi eden arkadaşım 1 yılda öyle zorlandı ki sonunda istifa etmeye karar verdi.
Lider koltuğuna oturmak için, dayanıklılığını, duygusal zekanı ve zorlu durumlarla başa çıkmayı geliştirmek gerekiyordu ve ben daha hazır değildim, sonradan anladım.
Dün o yöneticimi arayıp, teşekkür ettim. O konuşma olmasaydı, belki de ben çoktan tüketmiş olacaktım kendimi..Ve şu an yaptığım işi yapamayacaktım..
Siz de şimdilerde iş hayatınızda farklı nedenlerle kötü hissediyorsanız, düşünün:
Bu gerçekten beni başka hayallerime yaklaştırabilir mi?
Benim için hayırlı olmuş olabilir mi?